ფითრი
უფლის ჩიტებს ნისკარტით რომ გადავქონდი,
ხიდან ხეზე ციდა, მარგალიტისდარი,
თვალღიას და ფიქრღიას და ცასამომმზირს
ჩაგებუდე, ჩაგემუდმე, ჩაგეკარი...

თოვს თუ, ჰქრის თუ, ტყეებს თოშავს დეკემბერი,
თუ ივლისის ცეცხლი ტუსავს შორიახლო,
უნატიფეს სამკაულად აკინძული
შენს მკლავებში ნებიერად ვკოპწიაობ...

უფლის ჩიტი თავს დაგვფრენს და საღმრთოს გალობს,
დაგვიბედეს-სულით მკვებო, ხორცით მზიდო;
ვფითრდები და ვხვივი: ვყვავი-ვმსხმოიარობ,
შენით ვცოცხლობ,
შენს ბრგე ტანზე ვპარაზიტობ!

ცაბაურთა

ჩემი ფშავლის ქალა გალობს

შაშვი დადუმდა, არაგვი გაირინდა,

მზემდე ცაბაურთა ჰყუდავ ჩაღრუბლული,

ჯაბანიშვილების კოხტა აივნიდან

ციდა ფშავლის ქალა გალობს – მთის ბულბული.

ხელს ცამდე იწვდიან მისი გვარ-ჯიშანი,

ამ ცა-მზეს გაუმრავლდი, ბულბულის ცალო,

ჰყუდავ ცაბაურთა ჯავარ-ზავთიანი,

გული ყელში მჩრია, ჩემს სათქმელს გალობს...

ერთპირ გაუხსნია ზეცას ცხრავე კარი,

მთავარანგელოზი გვფარავს და გვწყალობს,

ხევისპირ ფიცრული კოხტა აივნიდან,

ჩემი ფშავლის ქალა გალობს...

აჰა, დიდლაშარო

ცაცხვები ჰყვავიან გაგიჟებით,

გზები წაღებული არაგვითა,

წყალდაწყალ ფეხშიშველი მოვუყვები,

ცოდვაა ახლა ვთქვა - არამიშავს...

ვეკრძალვი ლანდებს დიდ ხევისბერთა,

შეძრული მათი ხმის გაგონებით,

მოვყვები ხატისმთის ციცაბოს და

მომაქვს საწირავად ქვაბროლები...

ავალ და საჯარეს დაგიჩოქებ,

ლექსს გარდა სხვაც ბევრი ვალი მადევს,

ცოდვაა ახლა ვთქვა - არამიშავს,

თუ მიცნობ და მადლს თუ დამიმატებ...

უღრუბლოა შენი საბრძანისი,

დიდ მთათაც ნისლები გადიყარეს,

შენს ლაშქარს კაიყმა შემოვმატე,

აჰა, დიდლაშარო, ჩაიბარე!..

მთის მიხაკები

შარახევა

შარახევზე
შარახევზე იმისთანა წნორებია

და არაგვი ისეთ ტალღებს მოაგორებს,

მთის მიხაკებს ფიანდაზად გამიშლი და

სადედოფლო სასახლეებს მომაგონებს...

უფრო ზემოთ მთებია და ნისლებია,

სიტყვებიც რომ აღარ ვიცით საკადრისი,

ტკივილები სიზმრებივით მიქრებიან,

ჩემი ცრემლიც ალალ მისი...

ცის კიდურზე ჟღალი ძერა დარონინებს,

დილასისხამ ჩვენს საძებრად აფრენილი,

თეთრახევას ბროლ-ჩანჩქერში მატოპინებ

ოცნებებით ახდენილით...

მერამდენედ გადაიფენ ხელზე ბადეს,

ოქროცურვილს დაულოცავ დალის დალალს,

ღმერთო, კიდევ ბევრჯერ უნდა გამიხარდე-

ფშავში მოსულ ფშავლის ქალას...

შარახევზე იმისთანა წნორებია

და არაგვიც კლდეებს მოჰყეფს, როგორც წინათ,

ოცნებისთვის ფრთები დამიტოლებია-

იმედებიც პაწაწინა...

სათიბის თაიგული

თიბვისაა
მოფარდაგდნენ საქუხიგორს,
ჭყანტები და კენკეშები,
გავველურდი და სათიბის
გვირილებში შევერევი.
ვეფერები ხელისგულით
მჟაველას და ფაფანაგას,
ხიფხოლა და უკადრისა
გამიხდია ამხანაგად...
ქვემოთ ხევში ფუტკრებსა და
პეპლებს გააქვთ რია-რია
უკვე აღარც ადრეა და
ჯერ არც ისე გვიანია...
თიბვისაა, ზუსტად დროა
ამოუყვე ჭიჩოს ბილიკს,
შენ ნამხრეულს ვიპოვნი და
იქ დაგხვდები ხვალვე დილით...

ვარდკაჭაჭები-თვალები